“De wolf terug in Nederland. Dat is toch fantastisch? Ik ben altijd helemaal idolaat geweest van de wolf. Je moest altijd naar landen als Polen om de wolf te zien. En nu zitten ze gewoon hier”, vertelt de zestigjarige Jacqueline Németh enthousiast.

Op basis van haar uitspraken zou je ‘t niet zeggen, maar Németh is schaapherder. En doorgaans staan schapenhouders niet te springen om de komst van de wolf. Maar Németh wel. Samen met haar partner Marco Pot (55) laat ze zien hoe je prima samen kan leven met de wolf.

Németh en Pot hebben vierhonderd schapen, verspreid over meerdere gebieden. En ze staan altijd buiten: overdag, ‘s nachts, in de zomer én in de winter.

Toch hebben ze nog amper last gehad van wolvenaanvallen, terwijl hun schapen in het gebied staan waar de Drents-Friese roedel actief is.

“Vorig jaar rond deze tijd troffen we op een ochtend een van onze schapen dood aan. Alle ingewanden lagen eruit. We denken dat het een wolf was”, vertelt Németh. “Natuurlijk staan we daar dan niet bij te juichen of zeggen we: wat een lieve diertjes. Maar uiteindelijk moeten wij ervoor zorgen dat onze schapen goed beschermd staan.”

En met die goede bescherming gaat het nog wel eens mis, constateren Németh en Pot. “Als we door de omgeving lopen, valt het zelfs op als schapenhouders de wolfwerende omheining wél goed geregeld hebben”, zegt Németh.

“Soms is er alleen een sloot om een weiland of er staat niet meer dan een draadje waar stroom op staat”, vult Pot aan. “Tja, daar ga je de wolf niet mee tegenhouden. En het is een wettelijke verplichting om je dieren goed te beschermen, hè!”

In de provincies waar wolven zijn gevestigd of wolvenaanvallen zijn geweest is ook subsidie beschikbaar voor een wolfwerende omheining. Daar maken schapen- en geitenhouders nog lang niet allemaal gebruik van, onderzocht Pointer vorige maand. In twee jaar tijd was van de ruim 2 miljoen euro subsidie maar bijna 7 ton opgemaakt.

In Duitsland keerde de wolf twintig jaar eerder terug dan in Nederland. Wolfwerende rasters werken, blijkt uit de ervaring die onze oosterburen hebben opgedaan.

Wel is het van belang dat zoveel mogelijk veehouders hun dieren goed beschermen. Wolven zijn altijd op zoek naar zwakke plekken en als een deel van de schapen in een gebied niet goed beschermd is, zal de wolf daar blijven aanvallen.

Door schapen goed te beschermen moet ook de wolvenroedel die rond het Drents-Friese Wold leeft afleren om vee aan te vallen. Het zijn meestal zwervende wolven die het op vee hebben voorzien. Wolven met een vast leefgebied richten zich op wild als herten en wilde zwijnen. Maar de Drentse roedel vormt daar dus een uitzondering op.

Het afschieten van wolven die schapen aanvallen is geen oplossing. Wolven zijn zwaar beschermd. En binnen de kortste keren zijn er weer nieuwe wolven. Als het afschieten van wolven een oplossing voor het probleem zou zijn, dan zouden wolven tot diep in Duitsland moeten worden teruggedrongen. Anders blijven er nieuwe wolven komen.

Om hun kudde te beschermen gebruiken Németh en Pot wolfwerende rasters waar stroomdraden doorheen lopen. Zodra een wolf begint met graven – dat doet het dier liever dan springen – krijgt hij een stroomschok. Op die manier leert de wolf dat schapen geen bron van voedsel zijn.

Ook experimenteren de schaapherders met twee rasters kort achter elkaar. Zo is het voor een wolf nog moeilijker om binnen te dringen.

Als we met de wolf leren samenleven is er uiteindelijk plek voor minstens zestien roedels in Nederland. Op dit moment telt Nederland vier roedels: drie op de Veluwe en één rond het Drents-Friese Wold.

Wolven zijn goed voor de biodiversiteit. Ze houden de populatie herten en zwijnen gezond. Ook durven herten uit angst voor de wolf op bepaalde plekken niet meer te eten, waardoor jong bos de kans krijgt te groeien. Dat is weer voordelig voor insecten, vogels en andere dieren.

“We moeten beseffen dat we niet boven de natuur staan, maar er onderdeel van zijn. Daar hoort de wolf gewoon bij”, besluit Pot.